Η Ρένα και το Γιασεμί …

Σκοτεινο οπως παντα το σοκακι πισω απο τον σταθμο Λαρισης....

Ο μικρος καθισμενος στο πεζουλι του απεναντι σπιτιου εκοβε κινηση οπως καθε μερα ....θες για τους μπατσους θες για καναν ανωμαλο...τη δουλεια του την εκανε καλα....πως ειδοποιουσε μεσα....ποτε δεν εμαθα.

Μια στριφτη σιδερενια πρασινη σκαλα οδηγουσε στον πανω οροφο...στον παραδεισο η στην κολαση οπως ηθελες το βλεπες...στα αριστερα του πλατυσκαλου ηταν αφημενη μια γλαστρα με ενα γιασεμι που αγχωμενο σκαρφαλωνε τον τοιχο για να παρει ματι γιαυτο εφτανε στο μπατζουρι που ηταν παντα κλειστο.....πως εβλεπε απτο κλειστο παραθυρι..????? Μηπως με την μυρουδια..??? Και πως γινονταν κατω να μη μυριζε καθολου αλλα εκει μεσα....

Η βαρια σιδερενια πορτα με το θολο σπασμενο τζαμι ανοιγε παντα με τον ιδιο στριγκο γνωριμο ηχο...ηταν ενα καλεσμα ανατριχιαστικο κατι σαν προσκληση απο τον αλλο κοσμο.....αλλοι  την δεχονταν ευχαριστα αλλοι με τρομο αλλοι με προσμονη αλλα κανεις χωρις συναισθημα.

Το παιζαμε μαγκες....αλλα στη πραγματικοτητα κατουριομαστε  μεχρι να τελειωση αυτη η ατελευτη σκαλα και να μπουμε μεσα.

και οταν μπαιναμε.......ηταν το Γιασεμι ανακατωμενο με το σωρο απ τα τσιγαρα και τον βοθρο που παντα ηταν ξεχειλος και την υγρασια παντα παρουσα.κιομως οταν εβγαινε η ρενα μονο το γιασεμι μου ρχοταν στο μυαλο και στη μυτη.

Η γρια καθισμενη παντα σενα μικρο σκαμνι με ανοιχτα τα σκελια μπρος απο μια γκαζιερα δεν μιλαγε ποτες μονο κοιτουσε μενα βλεμμα που θυμιζε....ποτε δεν καταφερα να καταλαβω  τι...  Αλλα σιγουρα η θλιψη δεν αποχε από κει.

Ηταν χοντρη κακαριασμενη αλλα πολυ ομορφη...δεν την ειχα δει ποτε ορθια η μονη της κινηση  ηταν αυτη του δεξιου χεριου για να παρει τα λεφτα....αλλα μεχρι κιαυτο τοκανε με περισση χαρη και μενα πικρο χαμογελο καρφωμενο στα κατακοκκινα χειλη.

Πηγαινα παντα για να ξαναδω αυτο τον μορφασμο....μαρεσε πολυ μου θυμιζε κατι απο Λαμπετη.ισως η Λαμπετη να ρχοταν στο μυαλο μου για να μου προσφερει αλλοθι....ισως δεν θελησα ποτε να δεχτω οτι πηγαινα εκει μπας και γαμησω.

Αλλα πως να γινει αυτο αφου οταν εβγαινε η Ρενα μου κοβονταν τα ποδια..?

Ηταν ψηλη νταρντανα με κατι στηθια που σε τρελαιναν τα ματια της ηταν......δεν θυμαμαι..... Αυτο που σιγουρα θυμαμαι ειναι οτι τα θελα γκριζογαλανα .ειχε ξανθια μαλλια μακρυα και παντα εκρυβαν λιγο αποτα υπεροχα στηθια της  τα λατρευα και τα μισουσα συναμα τα μαλλια της.

Παντα επαιρνε μια ποζα λιγο προκλητικη με τα χερια στη μεση...η γρια ελεγε την τιμη και αυτο ηταν ολο ....ουτε περιποιηση ουτε ανωμαλιες ουτε τιποτε....που ξερεις μπορει αυτο να με προσελκυε....ενα ηθικο μπουρδελο χωρις φιοριτουρες...

Θυμαμαι οτι ειχε μακρυα νυχια παντα βαμμενα ασπρη περλα σαν μαργαριταρια λεπτα δαχτυλα και παντα φορουσε ψηλοτακουνες γοβες.

......Και καποια στιγμη εγινε αυτο που φοβομουν....στεκομουν διπλα απο τον μεγαλο καναπε (ποτε δεν καθισα σιχαινόμουνα) και περιμενα ανυπομονα να την ξαναδω....αυτη η προσμονη δεν τελειωνε ποτες....καποια στιγμη ανοιξε την πορτα της κρεβατοκαμαρης πηρε την γνωστη ποζα περιεφερε το  βλεμμα  της στους (πελατες) και ξαφνου το καρφωσε σε μενα επιμονα. το νοιωσα δεν το δα ποτε, δεν το χα δει αλλα το νοιωσα ημουν σιγουρος...

Μενα κομπο στο στομαχι και χερι τρεμαμενο που εκλιπαρουσε να μη μπει στη τσεπη εδωσα τα λεφτα στη γρια εισπραξα το χαμογελο της Λαμπετη και μες στη ντροπη μπηκα στη κρεβατοκαμαρη.....η Ρενα ηταν στην πορτα μου επιασε τον ωμό και με βοηθησε να μπω...(αραγε που ηξερε οτι ημουνα ετοιμος να λιγοθυμησω????) Καθισε πρωτη μπρος στο σιδερενιο κρεβατι...το πιο γλυκο τριξιμο ακουστηκε...με καλεσε διπλα της ....καθισα και γω πλαι της ...δεν την ακουμπησα περασαν καποια λεπτα 5...6...7...δεν θυμαμαι περιπου και τελικα το καταφερα ....σηκωσα το βλεμμα μου και την κοιταξα στα ματια....ηταν γκριζο γαλανα............μολις ειχα γινει αντρας.......................το γιασεμι μυριζε τωρα ως κατω στη σκαλα, ως το σπιτι μου, ως τη ψυχη μου.